Τους τελευταίους μήνες, η πολιτική και η οικονομική εξουσία του Μεξικού κλιμακώνει τον πόλεμο ενάντια στους Ζαπατίστας, με διαρκείς επιθέσεις στις ινδιάνικες ζαπατιστικές κοινότητες, οι οποίες δεν έχουν προηγούμενο μετά το 1995: βίαιες εκκενώσεις κοινοτήτων, συλλήψεις, βιασμοί, απαγωγές, κάψιμο σπιτιών, απειλές και πυροβολισμοί.
Αυτά τα γεγονότα δεν αποτελούν έκφραση «διακοινοτικών διενέξεων», όπως ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά είναι τα ορατά σημάδια της πολιτικοστρατιωτικής στρατηγικής της πολιτειακής και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης προκειμένου να εξοντώσει την κοινωνική βάση του EZLN και να καταστείλει τις Επιτροπές Καλής Διακυβέρνησης, όπου οικοδομείται η εξεγερμένη αυτονομία των ινδιάνικων κοινοτήτων στους τομείς της οικονομίας, της εκπαίδευσης, της υγείας, της δικαιοσύνης, της παραδειγματικής «αυτοκυβέρνησης».
Πρωταγωνιστής σ’ αυτή τη στρατηγική πολέμου, είναι η παραστρατιωτική οργάνωση OPDDIC, που ενθαρρύνεται και εξοπλίζεται από τις τοπικές και τις ομοσπονδιακές αρχές, αλλά και άλλες κομματικές ομάδες, που συνδέονται με το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα (PRI, δεξιό) και το Κόμμα Δημοκρατικής Επανάστασης (PRD, «κεντροαριστερό»).
Η «αντεπαναστατική» πολιτική του μεξικανικού κράτους έχει πολλά πρόσωπα: έντονη δραστηριοποίηση στην Τσιάπας των Αερομεταφερόμενων Ειδικών Δυνάμεων Άμεσης Αντίδρασης, δεκαπλασιασμός των μισθών των στρατιωτικών σε σχέση με το μισθό των εργαζομένων, χειραγώγηση των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης…
Εξάλλου, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προωθεί την «ποινική αντιμεταρρύθμιση», τον αποκαλούμενο «νόμο Γκεστάπο», ο οποίος διευρύνει το κατασταλτικό καθεστώς και δίνει το δικαίωμα στις δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού να εισβάλλουν σε σπίτια χωρίς δικαστικό ένταλμα ή παρουσία εισαγγελέα.
Στις φυλακές της Τσιάπας βρίσκονται φυλακισμένοι για πολιτικούς λόγους περίπου εκατό ινδιάνες και ινδιάνοι. Εδώ και δύο χρόνια, μετά το κάλεσμα των Ζαπατίστας για την ένταξη στην «Άλλη Καμπάνια», οι πολιτικοί κρατούμενοι της φυλακής «Ελ Αμάτε» οργανώθηκαν, στήνοντας μια μόνιμη σκηνή στο προαύλιο για να διεκδικήσουν την απελευθέρωσή τους.
Στις 12 Φεβρουαρίου, ξεκινά απεργία πείνας επ’ αόριστον ο πρώτος από αυτούς τους κρατούμενους. Στις 25 του μηνός, τον ακολουθούν άλλοι 12 κρατούμενοι της ίδιας φυλακής: 8 μέλη της οργάνωσης «Η φωνή της Αμάτε» και της «Άλλης Καμπάνιας» των Ζαπατίστας και 4 που αυτοπροσδιορίζονται ως «ζαπατίστας πολιτικοί κρατούμενοι». Με βάση όσα δηλώνουν:
-Προχωρούν σε απεργία πείνας μέχρι το μεξικανικό κράτος να αποκαταστήσει τα ανθρώπινα δικαιώματά τους που έχουν καταπατηθεί.
-Απαιτούν να παύσει η ποινική δίωξη από το υπουργείο Δικαιοσύνης.
-Αρνούνται να δεχθούν οποιαδήποτε τροφή και ιατρική φροντίδα.
Στις 4 Μάρτη, άλλοι 9 πολιτικοί κρατούμενοι, μέλη της «Φωνής των Γιάνος», προστίθενται στην απεργία πείνας, από τη φυλακή 5 της Τσιάπας, απαιτώντας την απελευθέρωσή τους.
Στις 10 Μάρτη, 12 ινδιάνοι κρατούμενοι στη φυλακή «Πλάγιας δε Κατασαχά» ξεκινούν και αυτοί απεργία πείνας, καταγγέλλοντας τις παραστρατιωτικές ομάδες της κοινότητάς τους που καταπατούν τη γη τους και ευθύνονται για την παράνομη φυλάκισή τους. Το ίδιο κάνουν άλλοι 3 κρατούμενοι της αγροτικής οργάνωσης Mocri.
Συνολικά, 37 κρατούμενες/οι σε φυλακές της Τσιάπας είναι σήμερα απεργοί πείνας.
Καταγγέλλουν τις παράνομες διαδικασίες που ακολούθησε η εισαγγελία και η αστυνομία της Τσιάπας, τα βασανιστήρια και τις κακοποιήσεις που υπέστησαν προκειμένου να αυτοενοχοποιηθούν.
Σε επιστολές τους, που απευθύνονται στην κυβέρνηση, τα μέσα ενημέρωσης, την κοινή γνώμη και τις κοινωνικές οργανώσεις του Μεξικού και ολόκληρου του κόσμου, μεταξύ άλλων, αναφέρουν:
«…Ζητάμε την άμεση και χωρίς όρους απελευθέρωσή μας. Είμαστε μέρος ενός μεγάλου κινήματος που αγωνίζεται για το δίκαιο σκοπό της απελευθέρωσης των λαών μας και της αναγνώρισης της αυτονομίας μας…»
«…Η χωρίς όρια αποικιοκρατία μάς έχει καταδικάσει σε αφανισμό, αφού τα ντόπια και τα ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα λεηλατούν τα δικαιώματά μας και εγκαθιδρύουν μια κρατική δικτατορία, ενώ τα πολιτικά κόμματα λεηλατούν την αξιοπρέπειά μας και τη μετατρέπουν σε λάβαρο της εξουσίας…»
«…Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε απεργία πείνας, αφού δεν έχουμε σταματήσει ποτέ να λέμε “Φτάνει πια!” στην αδικία, την ανισότητα και τη διαφθορά που ζούμε καθημερινά στο πετσί μας από αυτό το σύστημα διακυβέρνησης…»
«…Σήμερα, για άλλη μια φορά, υψώνουμε τη φωνή μας για να ακουστούμε και να φωτίσουμε αυτά που μένουν στο σκοτάδι.
Δίνουμε τον αγώνα μας με όλη μας την καρδιά.
Αν χρειαστεί, θα πεθάνουμε για την αληθινή ειρήνη και την αυτοδιάθεση των λαών μας.
Δεχτείτε την αγκαλιά και τους συντροφικούς χαιρετισμούς μας!
Θάνατος στην κακή κυβέρνηση!»
27 Μαρτίου 2008
