«Τα πάντα φαίνονται αδύνατα την παραμονή… και φαίνεται πως το αύριο βρίσκεται εκεί κοντά, όχι επειδή μας περιμένει, αλλά επειδή το χτίζουμε στο δικό του χρόνο, σε διαφορετικό ημερολόγιο».
19 χρόνια πριν, την πρωτοχρονιά του 1994, μια φωνή αντίστασης και αγώνα φτάνει στα αυτιά μας από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού. Χιλιάδες ιθαγενείς ζαπατίστας, οπλίζουν την αξιοπρέπειά τους αρνούμενοι το ρόλο της «τροφής» για την καλή λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής και κηρύσσουν τον πόλεμο στην κυβέρνηση του Μεξικού. Αυτή η εξέγερση, η «εξέγερση της αξιοπρέπειας» όπως θα την ονομάσουν οι ίδιοι οι ζαπατίστας, θα καταφέρει αφενός να αναζωπυρώσει τις ελπίδες και τις προσδοκίες όλων όσων από τα κάτω αγωνίζονταν ενάντια στο σύστημα και αφετέρου να ανατρέψει και να αποδομήσει στην πράξη το ιδεολογικό κατασκεύασμα που, επιμελώς είχε συνθέσει η εξουσία, αυτό «του τέλους της ιστορίας».
Η ζαπατιστική εξέγερση χαρακτηρίζεται όχι μόνο από την ανοιχτή σύγκρουση με το σύστημα, το κράτος, και τους μηχανισμούς τους αλλά και από την απόρριψη της «κατάληψης της εξουσίας», τη διάλυση των σχέσεων που την παράγουν , την άρνηση της πρωτοπορίας και του ηγεμονισμού και την επανατοποθέτηση της επανάστασης ως έννοιας με τη μορφή ερωτήματος : «προχωράμε ρωτώντας» όχι διακηρύττοντας.
Το «εμείς» των ζαπατίστας δεν περιορίστηκε ποτέ στους ιθαγενείς της Τσιάπας και του Μεξικού. Από τις πρώτες κιόλας μέρες της εξέγερσης συναντήθηκε με τα κινήματα των από κάτω του Μεξικού και του κόσμου τα οποία χαρακτηρίζονταν από μια συλλογική συνείδηση που απέρριπτε τη διαπραγμάτευση με το σύστημα και την εξουσία, και προωθούσε την αυτοοργάνωση και την αυτονομία, ενάντια σε λογικές διαμεσολάβησης και εξάρτησης από θεσμούς και οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Η συνάντηση αυτή πήρε συγκεκριμένη μορφή με την Έκτη Διακήρυξη της Σέλβα Λακαντόνα, την Άλλη Καμπάνια και την Διεθνή Έκτη το 2005, τη συγκρότηση δηλαδή ενός δικτύου στο οποίο συνδέονται και συντονίζονται οι αντιστάσεις και οι αγώνες των από κάτω, και το οποίο στοχεύει όχι στην κατάληψη της εξουσίας αλλά στην αυτοχειραφέτηση των από κάτω. Απορρίπτοντας την ομοιογένεια, την υποταγή σε κάποια οργάνωση, ομάδα ή άτομο – πρωτοπορία , προτάσσει το διαφορετικό ως χώρο ισότητας όπου συναντιούνται διαφορετικές μορφές αγώνων, συγκροτώντας μια δύναμη που δεν συσσωρεύει εξουσία αλλά επικοινωνεί μια δυνατότητα, τη δυνατότητα της εξέγερσης.
Στις 21 Δεκεμβρίου 2012, τη μέρα του «τέλους του κόσμου», χιλιάδες ιθαγενείς ζαπατίστας καταλαμβάνουν σιωπηλά, χωρίς όπλα αυτή τη φορά, τις πέντε μεγαλύτερες πόλεις της Τσιάπας, και, με την αριστερή γροθιά υψωμένη, επαναλαμβάνουν την απόλυτη δέσμευσή τους στον αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό – εξουσιαστικό μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας, για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης. «Ακούσατε; Είναι ο ήχος του κόσμου σας που γκρεμίζεται. Είναι ο ήχος του δικού μας που αναδύεται.»
Μέσα από μια σειρά κειμένων που θα ακολουθήσουν, οι ζαπατίστας κάνουν μεταξύ άλλων και μια αποτίμηση της πορείας της Άλλης Καμπάνιας και της Διεθνούς Έκτης απευθύνοντας παράλληλα ένα κάλεσμα σε όλους όσους «αντιστάθηκαν και μας στήριξαν ως συντρόφισσες, σύντροφοι και συντρόφοισσες που είμαστε». Εκεί διευκρινίζονται οι αλλαγές στο «ρυθμό» και την «ταχύτητα» του νέου αυτού βήματος που ονομάζεται Έκτη ενώ ανακοινώνεται μια σειρά πρωτοβουλιών που στόχο έχει την άμεση επαφή και γνωριμία με το ζαπατιστικό κίνημα.
Μια από αυτές τις πρωτοβουλίες αφορά στα «μικρά ζαπατιτικά σχολεία» της αυτονομίας, στα οποία οι σύντροφοι/ισσες ζαπατίστας θα μοιραστούν τις γνώσεις, τις εμπειρίες, τα λάθη, τις ανεπάρκειες, τα όνειρα και τους αγώνες όλων αυτών των 19 χρόνων οικοδόμησης της αυτονομίας τους με στόχο όχι να επιβάλλουν το μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας τους αλλά να συμβάλλουν σε αυτό το διάλογο που ανοίγεται μέσω της Έκτης αναζητώντας απαντήσεις στα ερωτήματα: «πως είναι αυτός ο άλλος τρόπος, αυτός ο άλλος κόσμος, αυτή η άλλη κοινότητα που φανταζόμαστε, που θέλουμε, που χρειαζόμαστε, τι πρέπει να κάνουμε και με ποιον».
Η συνέλευση των αλληλέγγυων από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και ελευθεριακό χώρο είναι ένα σχήμα το οποίο δημιουργήθηκε την άνοιξη του 2008 έπειτα από κάλεσμα της ομάδας Σπείρα αλληλεγγύης – σπόρος αντίστασης, και αναφέρεται και στηρίζεται σε αναρχικές, αντιεξουσιαστικές και ελευθεριακές συλλογικότητες, οριζόντια συλλογικά εγχειρήματα, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αγώνα, καταλήψεις και άτομα που από το 1994 έως σήμερα εκφράζουν σταθερά και έμπρακτα την πολιτική αλληλεγγύη στους ζαπατίστας. Έχει πραγματοποιήσει ή συμμετάσχει σε εκδηλώσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, πορείες, εκδόσεις εκφράζοντας παράλληλα την έμπρακτη αλληλεγγύη της στην ζαπατιστική αυτονομία με τη στήριξη δύο ζαπατιστικών οδοντοτεχνικών εργαστηρίων στην Τσιάπας και τη σταθερή συμμετοχή της στα μαθήματα επιμόρφωσης. Θεωρώντας την αλληλεγγύη αναπόσπαστο κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση, συμμετέχουμε σε μια κινηματική διαδικασία που έχει στόχο τόσο τη διαρκή έκφραση πολιτικής αλληλεγγύηςστον αγώνα των Ζαπατίστας, όσο και την διαρκή αλληλεπίδραση του ευρύτερου απελευθερωτικού κινήματος με τα χαρακτηριστικά, τις μορφές, τις ιδέες και τις επιλογές αγώνα του ζαπατιστικού κινήματος και της αυτονομίας του.
Ως ένα μικρό κομμάτι αυτού του παγκόσμιου ψηφιδωτού της αντίστασης που ονομάζεται Έκτη, επιθυμούμε αφενός να μοιραστούμε με όλους/ες όσοι/ες επιθυμούν και ενδιαφέρονται όσα θα ακούσουμε, θα δούμε και θα αισθανθούμε με τη συμμετοχή μας στα ζαπατιστικά σχολεία της αυτονομίας, και να διατυπώσουν τις όποιες απορίες και ερωτηματικά που θα μπορούσαν να μεταφερθούν από εδώ στους συντρόφους/ισσες ζαπατίστας σχετικά με την οικοδόμηση της αυτονομίας και αφετέρου να ανταλλάξουμε ιδέες, προβληματισμούς και απόψεις σχετικά με τη σύνδεση, τόσο σε τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, των αυτοοργανωμένων δομών αγώνα που, ως ζωντανά κύτταρα του αυριανού κόσμου που ονειρευόμαστε, συγκροτούν κοινότητες ελευθερίας, αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης.
