solidari@szapatistas

Οκτώβρης – Νοέμβρης 2011

«Αυτός που ονομάζει καλεί. Και κάποιος έρχεται, χωρίς προηγούμενη ειδοποίηση, χωρίς εξηγήσεις, στο μέρος όπου τον καλεί  το όνομά του, είτε με το λόγο είτε με τη σκέψη.  Όταν συμβαίνει αυτό, ο καθένας  έχει το δικαίωμα να πιστεύει ότι κανείς δε φεύγει για πάντα, όσο δεν πεθαίνει ο λόγος που τον φέρνει πίσω, με το κάλεσμά του, με τη φλόγα του.»
Εδουάρδο Γκαλεάνο, «Παράθυρο στη Μνήμη», στα Περιπλανώμενα Λόγια.

Δον Λουίς

[…..]

Ας συνεχίσουμε με αυτή την ανταλλαγή ιδεών και σκέψεων. Ίσως πιο μόνοι τώρα, λόγω του μιντιακού θορύβου που έχει ξεσπάσει γύρω από τον προσδιορισμό των ονομάτων των 3 σουλατσαδόρων που θα διεκδικήσουν την εξουσία στα αιματοβαμμένα χώματα του Μεξικού. 

Με την ίδια φρενίτιδα που εκδίδουν τιμολόγια για «διαφημιστικά έξοδα », τα μέσα ενημέρωσης συντάσσονται με τη μία ή την άλλη πλευρά. Όλα συμφωνούν ότι τα λάθη που ξεδιάντροπα επιδεικνύει ο κάθε υποψήφιος, μπορούν να καλυφθούν μόνο αν κάνουν μεγαλύτερη φασαρία σχετικά με αυτά του αντιπάλου.
Η περίοδος της χριστουγεννιάτικης μανίας για αγορές συμπίπτει με την πώληση προεκλογικών προτάσεων. Φυσικά, χωρίς καμία εγγύηση και χωρίς τη δυνατότητα επιστροφής, όπως συμβαίνει και με την πλειονότητα των εμπορευμάτων που πωλούνται αυτή την εποχή.
Μετά την κηδεία του πρώην πλέον υπουργού της κυβέρνησής του 1, ο Φελίπε Καλδερόν Ινοχόσα έσπευσε με χαρά στο «αίσιο τέλος», αποδεικνύοντας ότι αυτό που έχει σημασία είναι η κατανάλωση και όχι ότι οι υπουργοί είναι αναλώσιμοι και με απρόβλεπτη ημερομηνία λήξης.
Αλλά ακόμη και μέσα στο θόρυβο, υπάρχουν ήχοι που πάλλονται για όποιον ξέρει να ψάχνει και έχει αρκετή τόλμη και υπομονή για να το κάνει.
Και σε αυτές τις γραμμές που σου στέλνω, Δον Λουίς, πάλλονται θάνατοι που είναι ζωές.

Continue reading →

Την Πέμπτη 18 Νοέμβρη, σύντροφοι και συντρόφισσες από τη συνέλευση αλληλέγγυων από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και ελευθεριακό χώρο, καταλήψεις, στέκια, συνελεύσεις γειτονιών, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στο ζαπατιστικό αγώνα και στους εξεγερμένους του Μεξικού, έκαναν παρέμβαση στο ίδρυμα Κακογιάννη, κατά τη διάρκεια εγκαινίων κινηματογραφικού αφιερώματος που πραγματοποιούνταν στο πλαίσιο των εορτασμών της μεξικανικής πρεσβείας για τα 100 χρόνια από τη μεξικανική επανάσταση.

Continue reading →

Καλό σας βράδυ

(Στα ελληνικά)
Συντρόφισσα, σύντροφε, Εξεγερμένη Ελλάδα. Εμείς, οι πιο μικροί, από αυτή τη γωνιά του κόσμου σε χαιρετάμε.
Δέξου τον σεβασμό μας και τον θαυμασμό μας γι’ αυτό που σκέφτεσαι και κάνεις. Από μακριά μαθαίνουμε από σένα. Ευχαριστούμε.

(Ελπίζω να μην έχω πει καμιά χοντράδα, αυτό που ήθελα να πω είναι… [επαναλαμβάνεται το ίδιο στα ισπανικά].

Σχετικά με τη βία και άλλα πράγματα

Εδώ και πολύ καιρό, το πρόβλημα στα ημερολόγια  και τις γεωγραφίες έχει ανησυχήσει και ξεσκεπάσει την Εξουσία. Τόσο στα πρώτα, όσο και στις δεύτερες, βλέπουμε (και θα δούμε) πώς αυτός ο καταπληκτικός μηχανισμός της κυριαρχίας ακινητοποιείται και διαλύεται. Για το λόγο αυτό,  προσπαθεί να δείξει μεγάλη προσοχή στο χειρισμό των γεωγραφιών και των ημερολογίων. Continue reading →

Λόγος της «Έκτης Επιτροπής» του EZLN στο 2ο Εθνικό Φόρουμ Αλληλεγγύης στις ζαπατιστικές κοινότητες.
Χοχούτλα, Μορέλος.
Οκτώβρης 2007.

(…)

Κάτι από ιστορία.
«Τα πάντα φαίνονται αδύνατα την παραμονή», είχε πει κάποιος από τους δικούς μας, για να προσθέσει αργότερα, «αλλά προκύπτει τελικά ότι το αύριο είναι εδώ, κοντά, όχι όμως επειδή μας περιμένει, αλλά επειδή το χτίζουμε κάθε στιγμή, με βάση ένα άλλο ημερολόγιο».

Και, ανάμεσα στα αδύνατα του χθες, σήμερα συναντάμε το μέλλον. Οι άντρες, οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι που αγκάλιασαν τον αγώνα, όπως αυτός συνοψίστηκε στην «Έκτη Διακήρυξη της Ζούγκλας Λακαντόνα» και αποφάσισαν να κάνουν κάτι Άλλο, από τα κάτω και αριστερά, συγκρούονται με τα αδύνατα του σήμερα.
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά.
Η πρόσφατη ιστορία του ζαπατιστικού κινήματός μας, του κινήματος του Ζαπατιστικού Στρατού για την Εθνική Απελευθέρωση, έχει γνωρίσει αρκετές ανατροπές όσον αφορά τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και ιδιαίτερα την πολιτική δράση.
Προετοιμαστήκαμε για εκείνο το ξημέρωμα του Γενάρη του 1994, πιστεύοντας ότι όχι μόνο θα είμαστε μόνοι, αλλά και ότι τα πάντα θα ήταν εναντίον μας.
Πριν από 14 χρόνια, με το φεγγάρι του Οκτώβρη να σκεπάζει τα βήματά μας, διευκρινίζαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες τις εξέγερσης, στα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού. Και λέω «διευκρινίζαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες», μόνο για να επαναλάβω μια κοινοτοπία. Στην πραγματικότητα, βαδίζαμε από το ένα μέρος στο άλλο, με μια χαλαρότητα που προκαλούσε μεγάλο προβληματισμό όσον αφορά τις πιθανότητες να επιτύχει πολιτικά και στρατιωτικά η ένοπλη εξέγερση χιλιάδων ιθαγενών και η κατάληψη επτά πόλεων της νοτιοανατολικής μεξικανικής πολιτείας της Τσιάπας.
Ο προσδιορισμός των τελευταίων προετοιμασιών της εξέγερσης έμοιαζε με την προσπάθεια να σκαλίσει κανείς με σφυρί και καλέμι ένα από αυτά τα μικρά κοσμήματα της κρυσταλλοποιίας που μας προκαλεί το θαυμασμό με τα χρώματα και τη λάμψη του. Έτσι ήταν τότε, έτσι είναι ακόμα και τώρα.

Continue reading →